شهر هوشمند به ناحیه شهری گفته می‌شود که با استفاده موثر از فناوری‌های نوین زندگی پایدار برای شهروندان و ساکنان آن فراهم می‌آورد. در شهر هوشمند با استفاده بهینه از منابع، کمترین آسیب به محیط زیست شهری و نواحی پیرامون آن وارد می‌شود. هوشمندی یک شهر به نحوه تعامل شهروندان با یکدیگر؛ پیشرفتگی ساختارهای مدیریت شهری؛ پاسخگویی زیرساخت‌ها؛ هماهنگی سازنده بخش‌های مختلف کسب‌و‌کارها؛ به‌کارگیری دانش در فرایندهای تصمیم‌گیری، اقدام، و بازنگری؛ و در یک کلام پایداری فزاینده زیست انسانی در آن شناخته می‌شود. شهر هوشمند شهری است که درآن فهم فناوری، کاربست اثربخش ابزارها، ارزش‌آفرینی مداوم از فعالیت‌ها برای معنی‌دار ساختن هر چه بیشتر زندگی انسان‌ها اساس برنامه‌ریزی‌ها و اقدامات در نظر گرفته می‌شود. شهر هوشمند با وجود اینکه یک مفهوم نسبتا نوین است اما رشد فزاینده‌ای را تجربه کرده است. امروزه کمتر شهری را در کشورهای پیشرفته می‌توان یافت که برنامه‌ای برای هوشمندسازی شهر در نظر گرفته نباشد یا حداقل در بخشی از امورات شهری، مفهوم شهر هوشمند را عملیاتی نکرده باشد. البته میزان دستیابی به شهر هوشمند و بهره‌مندی از مزایای آن از کشوری به کشور دیگر و از شهری به شهری دیگر متفاوت است و همین امر موجب شکل‌گیری شکاف بین شهرهای جهان شده است. شهرهای توسعه‌یافته بیشترین بهره‌برداری را از شهر هوشمند به عمل آورده و خدمات مبتنی بر فناوری‌های نوین را راه‌اندازی کرده‌اند. نسل اول شهر هوشمند با کاربست هر چه بیشتر فناوری در زندگی روزمره آغاز شد و مبنایی برای نسل دوم شهرهای هوشمند فراهم کرد که فناوری‌های هوشمندسازی را وارد فرایندهای مدیریت شهری کردند. در نسل سوم شهرهای هوشمند، مشارکت مردم و مجامع در فرایندها و مدیریت شهری اهمیت بیشتری پیدا کرد.